Interist perbrenda. Gjyshi, babai, mamaja dhe femijet. Familja e Piolit ka ngjyrat zikalter si lekure, dhe tani qe Stefano eshte bere tranjer i Interit, gezimi eshte i dyfishte, trefishte i disafishte.
Endrra klasike qe realizohet, mbyllje natyrale e rrethit, arritja me e madhe, endrra e realizuar e dikujt qe askush nuk e dinte. Nuk eshte koha per te hapur shishe me shampanje se njerezit si Pioli nuk jane njerez shampanje: emocionet i ndjejne perbrenda, pa ngritur zerin dhe pa i rene gjoksit. Por ne momente si keto eshte e pashmangshme qe kujtimet te rikthehen magjepsese. Me magjepsese se kurre.
DREKA ME E BUKUR – E diele, 1 tetor 1978, ndeshja e pare e Serie A. Stefano nuk i ka mbushur akoma trembedhjete vjec, dhe si vellzerit e tij Leonardo dhe Danilo nuk flet per gje tjeter vecese futbollit. Ka nje deshire: te shkoje te shikoje nje ndeshje te Interit nga afer. Babai Pasquino dhe mamaja Maria Luisa e dine, por ne shtepine e tyre nuk mbinin parate dhe biletat kushtonin jo pak. Por insistimi i djemve, ne nje moment, ben qe endrra e tyre te realizohet: “Neser do te shkojme te gjithe ne stadium. Luhet Bologna-Inter.”, thote baba Pasquino te shtunen ne darke. Te dielen nisen me tren ne mengjes nga stacioni i Parmes: pese bileta te klasit te dyte, atij ekonomik. Zonje Maria Luisa mban ne duar dy qese me disa gjera qe kishte blere: brenda kishte panine me proshute dhe sallam, disa gjera per te pire, ndonje frut, e pak torte per femijet e saj. Me pak fjale, buke me vete. Ne oren dy fiks, familja Pioli ishte tashme shume afer stadiumit Dell’Ara, per Stefanon, qe nje dite me pare kishte luajtur me bluzen e Coop Nord Emilia nje ndeshje kampionati te rinjsh, eshte hera e pare ne stadium si tifoz i Interit. Asnje flamur me vete e asnje shall. Vetem syte e mbushur plot, por te perqendruar tek idhujt e tij. Ne fushe ishin te rinjte e talentuar Beccalossi dhe Altobelli, eshte Pasinato qe shkon para e mbrapa ne krah, ne porte Ivano Bordon, ne mesfushe Marini dhe Oriali. Dhe ne pankine shikimi i vrenjtur i gjeneralit te hekurt: Eugenio Berselini.
MREKULLIA – Me e emocionuara e familjes, mamaja Maria Luisa, nuk rri ne nje vend dhe nuk arrin te kontrolloje aspak emocionet: bertet, kendon, therret lojtaret, i mbeshtet ne rastet kur gabonin ndonje pastim, perplas duart ne koke kur Interi humbet ndonje rast, i duartroket kur ndertojne ndonje aksion te bukur. Por ndeshja nuk arrin te zhbllokohet. Per kete gje mendon Carletto Muraro i cili can rrjeten: ne minuten e 33 te pjeses se dyte. Gol deciziv. Stefano cohet ne kembe dhe kercen si i cmendur duke festuar golin e Interit te tij. Edhe babai, mamaja dhe dy vellezerit e tij. Te gjithe zikalter. Te gjithe te lumtur. Ndeshja mbaroi 1-0 per Interin, edhe pse ate kampionat zikalterit nuk arriten ta fitonim dot, por e fitoi Milani i Rivieras qe fitoi edhe yllin e pare. Ndersa Stefano mezi arrit ta kaperceje ate moment, ashtu si edhe shume raste te tjera, sepse ai si adoleshent tifoz i Interit, nuk arriti te gezonte shpesh ne ate kohe. Por dashurine e tij per Interin nuk e ka mohuar kurre, madje perkundrazi, i ka ardhur mjaft keq dhe eshte nevrikosur shpesh here kur e kane quajtur si Juventin vetem sepse per ceshtjet e zakonshme te cudishme te futbollit, ai debutoi ne Serie A me bluzen e Juventusit. Por Stefano, ka edhe nje dashuri tjeter, me te vogel se e Interit, ajo eshte Parma. Por kjo eshte per motive vendlindje: aty ka lindur, aty ka luajtur, me pak fjale, nga aty ka nisur rrugetimi i tij ne futboll. Por Interi eshte Inter per te, gjithmone keshtu ka qene.
GOLI ME PARMEN – Me bluzen e Parmes ai shenoi golin e kalimit te saj nga Seria C ne Serine B, ne pranveren e 1984. Ka dicka me pak se 18 vjec, e disa muaj me pas do te filloje rrugetimin e tij te vertete. Drejtori Sportiv i Parmes Riccardo Sogliano vendosi ta shese dhe ja propozoi Interit. Marreveshja u duk e mbyllur, por ne fund fare gjithcka ndryshoi vetem nga nje telefonate nga nje autogrill ne Autostraden e Diellit. Sogliano bie dakord me Bonipertin, qe i ofron nje miliarde lireta per lojtarin, gje qe e ben drejtorin sportiv te Parmes te rikthehet me makine aty ku e priste babai i Stefanos, Pasquino me djalin e tij, dhe i thote: “Do te shkosh tek Juventusi, paguajne me shume per ty. E kam vendosur.”. Ne ate kohe deshira e lojtarit nuk kishte aspak peshe dhe zgjedhjet beheshin ekskluzivisht nga drejtuesit e skuadrave. Stefanino i vogel, vetem 18 vjecar, ne ate moment nuk e dinte se per te perqafuar Interin do i duheshin tridhjete e dy vite. Po, tridhjete e dy.
Nje shprehje e famshme thote “me mire vone, sa kurre” dhe ne shumicen e rasteve ka dale pikerisht keshtu. Askush ne kete moment nuk e di se si do te shkoje aventura si tranjer i Interit e Stefano Piolit, sepse Stefano sapo ka pranuar nje nga punet me te veshtira ne univers, nje shkolle te vertete jete. Atij do i duhet shume fat, shume pune dhe shume mbeshtetje nga klubi dhe tifozet. Edhe pse kete te fundit, jemi te sigurte qe do e kete sepse ne fund te fundit, Stefano eshte njeri prej nesh.
Foto nga Gazzetta: Momenti i golit dhe titulli per Stefano Piolit.
Nje copez nga Gazzetta ku flitet per eksperiencen e Piolit.
Me nje jave perpara se te perfundoje faza e grupeve ne Champions League, Inter ka marre kualifikimin e saj sot…
Ka qene nje Inter fantastik ai sot ne Meazza ku zikalterit e kane fituar ndeshjen ndaj Viktoria Plzen me rezultatin…
"A beson te mrekullite?". Kjo ka qene nje nga pyetjet me te vecanta qe ka marre Xavi Hernandez, tekniku i…
Simone Inzaghi ne prag te ndeshjes me Viktoria Plzen ka folur per mediat diten e djeshme dhe keto kane qene…
Per DAZN, tranjeri me i ri i Sampdorias, legjenda e Interit, Dejan Stankovic, ka folur pas fitores 1-0 ndaj Cremoneses.…
Diten e sotme La Gazzetta dello Sport ka dashur te ndalet pak edhe te lojtaret qe do te grumbullohen ne…