Pas një mbrëmje si ajo në Firence, në të cilën pati një përmbysje autentike të futbollit, lind një pyetje spontane: çfarë u tha Simone Inzaghi lojtarëve të tij për të marrë një përgjigje të tillë në pjesën e dytë?

A bërtiti ai duke përplasur grushtat? A i ka përkëdhelur ata me fjalë inkurajimi? A luajti ai rolin e trajnerit mental apo shkoi deri në pikën duke folur thjesht për taktika?

Nuk është se për 15 minuta, pak a shumë, ka kush e di sa kohë të jetë kaq bindës.

Megjithatë, ai e bëri atë, sepse Interi mediokër i 45 minutave të parë, i zgjuar nga një rremujë shqetësuese vetëm pas gjysmë ore, u kthye në fushë me kostumin e peshkaqenit të uritur, gati për të kërcyer mbi gjahun pa i lënë atyre mundesi të iknin.

Medalja kishte dy ane:

e para eshte shqetësuese, sigurisht rezultat i lodhjes dhe vështirësisë për të bërë rrotullime në sulm dhe në mesfushë (mungesat e Vidal dhe Correa peshojnë);

e dyta është fjalë për fjalë emocionuese, një shfaqje e personalitetit të pastër dhe bindjes për mjetet e veta kundër një kundërshtari qe ne pjesen e parë e kishte dërguar Interin në pushim me një rezultat shumë më zhgënjyes.

Interi tregoi fytyrën e saj të ‘eger’, jo të nënshtruar ndaj Fiorentines, një realitet vërtet i madh kete sezon si rezultat i programimit dhe kompetencës.

Kjo konfirmon më tej ‘plaçkën’ e mbledhur nga zikalterit në Franchi, ku seria me ndeshje te pamposhtura arrin 5 radhazi.

Ajo e Interit ishte një fitore ndryshe në krahasim me sezonin e kaluar, ku zikalterit fituan me nje 0-2 te fuqishëm me vuajtje minimale dhe kontroll pothuajse total të reagimit të kundërshtarit në pjesën e dytë.

Një sukses i stilit Antonio Conte, me fjalë të tjera. Dje, nga ana tjetër, erdhi fitorja klasike që do të kishte fituar Lazio e Simone Inzaghi: vuajtjet, momentet e apneas, nevoja për të menduar në vend për të mos përkeqësuar situatën.

Dhe pastaj për cilësinë e madhe të këtij ekipi, e cila merr më pak se një çerek ore për të bërë pluhur punën e madhe të Violave ​​në pjesën e parë dhe rrezikon të sjellë një rezultat shumë më të madh se finalja 3-1.

Pjesa e dyte tregoi nje Inter shumë të fortë dhe të sigurt në vetvete. Konteksti ideal për të nxjerrë në pah talentin e individëve, që synon lojën në ekip.

Dhe me pak fat, i cili nuk dhemb kurrë: Dumfries dhe Sanchez janë gati të marrin vendin e Darmian dhe Dzeko vetme pak minuta para golave. Dhe kush shënon para dy zëvendësimeve? Pikerisht ata te dy, qe i japin edhe fitoren Interit.

Tre pikat në Firence kanë një peshë të madhe specifike sepse Franchi ishte kurthi klasik në rrugën e një ekipi që synon të mbetet në krye dhe nuk mund të rrezikojë të lërë asgjë në rrugë.

Ndeshja e katërt në 9 ditë, me dy ndeshje jashtë, që sigurisht nuk ndihmojnë. Sigurisht që nuk janë kushtet ideale për te bere fitore radhazi, por Interi nuk ndalet.

Me koken poshte, Interi ka fituar ndeshje te rendesishme. Ndjenja është se zikalterit kanë kapërcyer me personalitetin e duhur përplasjen e parë, të vërtetë të drejtpërdrejtë të kampionatit, ndërsa rivalët shpresuan, gjithashtu për shkak të pjesës së parë, qe Fiorentina do i bente nje dhurate.

Në vend të kësaj, edhe nëse nuk ndodh gjithmonë, cilësia dhe qëndrueshmëria dalin gjithmonë në planin afatgjatë dhe Interi ka shumë prej tyre.

Thjesht duhet të menaxhohet siç duhet, si energjitë në një periudhë të zënë kalendarike. Dhe, nëse është e nevojshme, ka një trajner në stol i cili di të prekë telat e duhur për të karikuar lojtarët e tij.

Si? Pyetja është gjithmonë e njëjtë. Kete pergjigje e dine vetem lojtaret e mbase edhe Inzaghi.

Editorial nga FcInterNews.it.

© Ndalohet riprodhimi i lajmeve pa lejen e Inter Club Albania.